"А я іду..." верш Міхася Чарота
А я іду...
Шалёны вецер сьвішча ў полі...Маланка зьзяе... гром грукоча...Мо' не дайду туды ніколі,Але ў няволі жыць ня хочу.У зімову сьцюжу сьнег заносіць...Ня бачу сьвету ў завірхах...Але наш край свабоды просіць,Хай моцны будзе целам, духам.Я сын яго. Дзіця я працы,Такіх як я - нас шмат - мільёны;Мы зможам ворага ў палацы...А вы рагочаце, паяцы,І кажаце, што я - шалёны.Шалёны, - кажаце, - шалёны,Як вецер той, што ў полі сьвішча...Затым, што там, дзе плач і стогны,Ня біў я ворагу паклоны,А справіў сьмерці баль-ігрышча.А хто рагоча? Той, хто ўчора,Як я, глядзеў на сьвет з-за краты,Хто чару піў са мною гора...Сягоньня трус ён стаў, прытвора,Гатоў свайго-ж прадаці брата...Мой цяжкі шлях...Ваюю з бурай...Схіляе вецер, як былінку...Часамі сьпеў душы - віхура -Прымусіць доўга быць панурым,Нібы бяздольну сірацінку.Але змагаю ўсе няўзгоды,У даль імкнуся без спачыну...У ясны дзень і непагодуКладу я шлях свайму народу.Пакуль ў сьнягох жыцця ня згіну.Хутчэй з заходу сонца ўзойдзе,Чым край наш будзе ў няволі...Аб час мінулы ў народзеДудар свой сумне спеў заводзе...Тойчас ня прыйдзе ўжо ніколі.Пра гэты-ж час вайны крывавайРасказа лірнік казку сьвету,Хто быў тут правы, хто няправы...Аб гэтым зашуміць дубрава,І гучны верш пяўца-поэта......І я іду... Гудуць мяцелі...Мо' імі буду я занесен...Мільёнам ў гурбах ногі млелі, Пасьля ім кулі песьні пелі...І больш - яны ня чуюць песень.
21.01.1922
Міхась Чарот (Кудзелька)
Арфаграфія і сінтаксіс захаваныя. Прыведзена паводзе зборніка вершаў Міхася Чарота "Завіруха" 2-е выданне, 1929 год.
Комментарии
Отправить комментарий