"На шляху адраджэньня" верш Міхася Чарота

 На шляху адраджэньня

Не страшна мне зусім

Мінулых дзён пазбытая няволя...

Я ад яе уцёк, замкнуўшы за сабою

Жалезныя вароты...

І блукаю цяпер між небам і зямлёю,

Нібы жабрак сьляпы, хаджу я каля плоту

І вобмацкам шукаю долі...

Ужо даўно

Праз чорны дым паўдзённага туману

Гляджу я ў потнае вакно

Вялікай будучыны...

Мне хочацца разьбіць яго...разьбіць і глянуць, - 

Якія колеры хварбуюць новы сьвет?..

Вы чуйце: я - поэт,

Але мяцеліцы сьвінцовых куль

Я не баюся...

Схаваныя ў магілах гурбы цел,

Ня многа вырастуць, калі там лягу я...

Наперад рвуся!..

Змагаюся бязконца,

Пакуль,

Ня ўбачу яснага з-за хмар няпраўды сонца.

Я ведаю, што вас пужаюцькрыкі

Маёй душы,

Бо я свабодны сын,

Спрадвеку стогнучых, пакрыўджаных людзей...

Ад слоў маіх загіне бог ваш,

Бог вялікі,

І сьветам уладаць ня будзе ён адзін...

За мною шмат ідзе, - з адвагаю і сьмела!

Чым больш людзей - дарога карацее...

Цяпер я блукаю, шукаю новы сьвет.

Гляджу ў вакно, дзе з кожным днём святлее.

Мой шлях - чырвонай плямы сьлед...

Я - поэт!

І гэтыя сьляды вільготнага пяра,

Чырвонай стужкаю таксама мітусяцца...

Але мой кліч да вас: "пара!..

Чаго пужацца?!"

1921 г.

Міхась Чарот (Кудзелька)

Арфаграфія і сінтаксіс захаваныя. Прыведзена паводзе зборніка вершаў Міхася Чарота "Завіруха" 2-е выданне, 1929 год.